Stikstofverliezen bepalen in de stal

Uit een recente studie van het CBS bleek er op nationaal niveau een verschil te bestaan tussen de verliezen berekent uit de ammoniakemissies en de verliezen berekent uit de aan- en afvoer van mineralen. Dat verschil was het grootst bij vaste mestsoorten en bij systemen voor emissiearme huisvesting. Ook in andere Europese landen speelt deze kwestie. In opdracht van en in samenwerking met de Universiteit in Aarhus worden in dit onderzoek deze twee methoden om stikstofverliezen in een melkveestal te bepalen met elkaar vergeleken. Dit onderzoek maakt deel uit van het ECOMETA-project dat wordt gefinancierd door het Deens Innovatie Fonds.

Balansmeting versus emissiemeting

Het verlies van stikstof (N) uit dierlijke mest kan op verschillende manieren worden bepaald. Twee methoden worden in dit onderzoek met elkaar vergeleken.

1.    Balansmetingen. Het verschil tussen alle inputs en outputs is het verlies van stikstof. Fosfor en Kalium worden daarbij gebruikt als tracers.

2.    Emissiemetingen. De verliezen treden op in de vorm van emissies van ammoniak en lachgas. Door deze emissie te meten is het verlies te bepalen.

Gekozen is voor een opzet met twee afdelingen zodat we metingen in duplo kunnen uitvoeren. In elke afdelingen zijn 16 melkgevende dieren gehuisvest. Het onderzoek eindigt na ca. 12 weken of zodra de mestputten weer vol zijn. Tijdens het onderzoek wordt de opname en samenstelling van ruwvoer en krachtvoer en de melkproductie en -samenstelling bepaald. Aan het eind van de onderzoeksperiode wordt de hoeveelheid en samenstelling van de geproduceerde mest bepaald. Ondertussen wordt continue de emissie van ammoniak en lachgas gemeten.

De meetresultaten worden verwerkt door de universiteit van Aarhus. De uitkomsten zijn begin volgend jaar beschikbaar.